Η ψυχοθεραπεία είναι δημιουργική απασχόληση και προσφορά. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ο συμμετέχων συναντά, αναγνωρίζει και αποδέχεται πολλά ζητήματα σχετικά με τη ζωή του. Αφήνεται στη ροή που δημιουργείται και έτσι επιτρέπει τη θεραπεία – λύση. Κάθε τι που θεραπεύεται μέσα του, βοηθάει τον ίδιο και τους γύρω του. Η επιθυμία, σαν ανάγκη για περισσότερα, είναι ένα από τα ζητήματα που απασχολούν τη θεραπευτική συνεδρία. Ψυχοθεραπεία Αθήνα.
Ο κεντρικός πυρήνας όλης της νοητικής μας δραστηριότητας αποτελείται από ορισμένες επαναλαμβανόμενες σκέψεις, συναισθήματα και πρότυπα αντίδρασης με τα οποία ταυτιζόμαστε πιο έντονα. Αυτή η οντότητα είναι το ίδιο το Εγώ. Το Εγώ ταυτίζεται με το έχω, αλλά η ικανοποίησή του με το να έχει είναι σχετικά ρηχή και βραχύβια. Κρυμμένη μέσα του παραμένει μια βαθιά εδραιωμένη αίσθηση ανικανοποίητου, ανολοκλήρωτου και «μη αρκετού». Αυτή την ανάγκη για περισσότερα, αποκαλούμε επιθυμία. Κανένα εγώ δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ χωρίς την ανάγκη για περισσότερα. Δηλαδή η επιθυμία διατηρεί το Εγώ ζωντανό πολύ περισσότερο από το έχω.
Σε μερικές περιπτώσεις, η ψυχολογική ανάγκη για περισσότερα ή η αίσθηση του μη αρκετού, μεταφέρεται στο σωματικό επίπεδο και έτσι μετατρέπεται σε ακόρεστη πείνα. Αυτοί που πάσχουν από βουλιμία αναγκάζουν συχνά τον εαυτό τους να κάνει εμετό, έτσι ώστε να συνεχίσουν να τρώνε. Αυτός που πεινάει είναι ο νους τους και όχι το σώμα τους. Αυτή η διατροφική διαταραχή θα γιατρευόταν αν οι πάσχοντες, αντί να είναι ταυτισμένοι με το νου τους, μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με το σώμα τους περισσότερο, παρά με τις επίπλαστες ανάγκες του εγωικού νου.
Τα περισσότερα Εγώ έχουν αντικρουόμενες επιθυμίες. Θέλουν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικές εποχές ή μπορεί να μην ξέρουν καν τι θέλουν, παρά μόνο ότι δεν θέλουν αυτό που υπάρχει: την παρούσα στιγμή. Το αποτέλεσμα των ανεκπλήρωτων επιθυμιών είναι δυσφορία, ανησυχία, άγχος και έλλειψη ικανοποίησης. Είναι συμπτώματα που κινητοποιούν κάποιον να θέλει να δει τι συμβαίνει μέσα του και να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία.
Οι σκεπτομορφές «δικό μου», «περισσότερο από», «χρειάζομαι», «πρέπει να έχω» και «όχι αρκετά» αφορούν όχι μόνο στο περιεχόμενο αλλά και στη δομή του Εγώ. Όσο δεν αναγνωρίζουμε αυτές τις σκεπτομορφές μέσα μας και παραμένουμε μη συνειδητοί, θα πιστεύουμε αυτό που λένε. Θα είμαστε καταδικασμένοι να βάζουμε σε πράξη αυτές τις μη συνειδητές σκέψεις, καταδικασμένοι να αναζητάμε και να μη βρίσκουμε, επειδή όταν λειτουργούν αυτές οι σκεπτομορφές , κανένα απόκτημα, μέρος, άνθρωπος ή κατάσταση δε θα μας ικανοποιεί ποτέ. Ανεξάρτητα από ό,τι θα έχουμε, δε θα είμαστε ευχαριστημένοι. Θα ψάχνουμε πάντα για κάτι άλλο που υπόσχεται μεγαλύτερη ικανοποίηση, που υπόσχεται να κάνει την ατελή αίσθησή μας για τον εαυτό πλήρη και να γεμίσει αυτή την αίσθηση έλλειψης που νιώθουμε μέσα μας.
Από το βιβλίο του Eckxart Tolle, Για Μια Νέα Ζωή
Νούσια Πλεύρη, ECP, Ψυχοθεραπεύτρια